نوج

نوج...

  حوالی جنگ است و  تکه هاش                                            می ریزد به چشم م پی کشف دانه و                        آتشفشان هایی از جوانه        روزنه ها ترک برداشت               و میلیون ها دریا                                     منعکس شدند به قطره ایی نفس و فرق امواج                          میان را اقیانوس ها فاصله می داد  . . و کلمات تمام می شوند                                             شاید رقص برکه ها                                              تمام دره را                                               در دایره ایی تا دهد                               _دورم از آینه،بی مقدار_              انفجار و قدم های تو                                          که سر می کشید سیل را    آوایی بود به شکل هایی از جنون که  هیچ را نمی ماند _ بی پایان تر از هر سطری از کوه آتشفشانی و برکه که اوج پر هام  به ناکجا                         و سال ها درخت،ریشه و شکوفه از سایه تا عاقبت 20_10_1395 پ.ن:این کار مربوط به یک سال قبل است حدودی،اما ویرایش آن به دیشب برگشت. + نوشته شده در  جمعه بیست و دوم دی ۱۳۹۶ساعت 11:57  توسط راستین خواجوی نوری  |  نوج...

 بهآفتاب هایی که پیدا می کنم،خیره می شوم. به جاده هایی که هر روز سوارشان می شوم با قدم هام. به هم گامانم یا کسانی راه می رودند به خود. همه دریک جاده ایم. هر که کوچه ی مغزش را می خرامد،کوچه های دلش را یا خاطره اما همه در یک جاده به جریان اند.ازآغاز تا آغاز دیگر. از تولد تا تولد های هرباره.تا هربار که وجود در آوا تکرار می شود. در صداهایی که از چشم به قلب می رسند و عکس. هر که مقصدی دارد سوار بریک اسب است. جهان به یک سمت است:توحید. تاکسی هایی که به یک مقصد روند:میلاد.                                                                    25_9_96 + نوشته شده در  شنبه بیست و پنجم آذر ۱۳۹۶ساعت 22:20  توسط راستین خواجوی نوری  |  نوج...

مسیری است. نه پایانی است،همه به آغاز مبدل می شود، از جوانه ها که رگ گیر و جاری شود به رود و آبشاری در میانه ی سینه که آب عشق است. آب مایه ی حیات است و جان ها جوید تا ابد به آغاز یابد. هر که آب جوید تشنگی دارد و آن که تشنه است دلی دارد به وسعت کویر.   _کویر بودن داستان هاست_ از غربت دل عشق جو تا ستارگان شب و سرمای تنهایی:                        ماییم و موج سودا _شب تا به روز تنها این کویر تا به دریا ریزد دم ها کشد:                          درد عشقی کشیده ام که مپـــــرس کویر غریب دارد،کویر درون،درون غریبی بیند تا به هیات دریا ریزد. دریا ریختن به نحوی تنها نیست،با عشق دل همیشه دل توام است،حتی خدا و نور و دریا توان دید اما کویر شب است و ستاره،در شب، چشم دلی خواهد تا ببیند پستی ها و بلندی ها و اشکال. عشق راحت به قلب است و قلب به عشق تا خلا.از آن جا که آدم و حوا _از ذکرشدگان_ با هم بودند،قلب هم با هم است:در دریا به مختصات آسمانی ذهن. راه ها برد تا درک کنی که تنها نیستی و کویر همه دریاست. جهان همه دریاست.  کویری نیست مگر آنکه چشم خود خواهد بیند. حق آنچه عطا کرده نه یک است، نه هزار.به شمار نیست.تعاریفی است در انسجام و تضاد،جمع اضداد:آدمی. دریا تا توانی،توان دید_از برگ و جاده تا کتاب و عشق و یار. عشق همه جاست،چشم خواه ناخواه بیند به مرور.              این دریایی است که تمام قلب را گرفته اس نوج...

حجاب است بین پرده ها و صورت، از حیطه ی بیرونی قطره تا وجود آب. سیل هاست در درون_در همان هیات قطره،سیل ها در گیرد از کویر. سکوت ها به انفجار شود،کوه ها مذاب شود و گونه ها چرخش گیرد که از هرچرخش نگاه ها توان دید و این نگاه سبب شود تا زوایای دایره ی تکرار و ابعاد در حجم سینه ومغز تعبیه گیرد.                                                        شماری از شوریدگی آن جا دایره شکند که درون اضلاع بی صورت لحظه را بشکند و طرحی نو بیند: بیا تا گل بر افشانیم می در ساغر اندازیم فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم آنجاست که همه تنهایی درون واحد شود و خود به لشکری یک به نفس ریزد. این جاست که بعد از طوفان ها طرح توحید به جریان شود: عشق                                           _شوریده نپرهیزد_                                             29_1_96  + نوشته شده در  پنجشنبه سی ام آذر ۱۳۹۶ساعت 17:39  توسط راستین خواجوی نوری  |  نوج...

تصاویر آیینه های شکسته یک به یک جمع شود و صورتی گیرد از امثال نور رنگین کمان. هر رنگ شخصیتی دارد از سرخ و بنفش و نیل. وقتی همه توحید شود،در آیینه جهان است از تو و تو آیینه ای هستی از اشکال جهان. همه را به یک حد می یابی در غایت و همه در وجود است.آنچه به ابر می خوانی که به نور،همه رنگ در یک شود به بی رنگی و زلال و آنچه از آمد و رفت هاست پایانی نیست که حق بی شمار اصناف دارد و صورتی در رفت نیست که جهان زاینده همواره به میلاد شکلی دیگر از رفتن هاست،پس به هیچ رفتی غم نیست،مگر غم جهان بعد که نیستند و جمال نور روی حق هست تا شکل دهد دلتنگی ها را به فراخ قلبی. پس آنچه را گذرد غمی نیست و همه چیز گذراست در یک واحد که عشق. آنچه عشق جز عشق به نور باشد و چیزی نبیند و سایه ایی ندارد. به همان نقلی از درون که عشق حقیقت سایه ندارد. پس حتی عشق زمین هم که گاه سایه گیرد و سایه هم فرزند نور است،صورتی از نور است،پس باید صیقل بیند تا آیینگی:         پس  آدمی از عشق است. از جوهره و درون. این درون دری دارد به معرفت و دل. و این معرفت تماما در سینه یا تماما در عقل نیست. به نیمه ایی از عقل و به نیمه ایی از دل. از مراقبه تا رهایی.                                                        از ابتدا تا آغاز                                                         29_1_96 + نوشته شده در  پنجشنبه سی ام آذر ۱۳۹۶ساعت 17 نوج...

نوج...

             برگ هام می چکند                               زیر پاهات                                                                                    می شنوی صدای نبودت را؟          پاییز چه قدر حرف نشنیده دارد_                                                                                    4_10_96 ____________________________________________________________________ پ.ن1:فضاهای جدیدی در ساختار به شکل مینیمال در رو به رو میبینم،و به این امر زیست نیاز است از لحاظ فنی و کمی هم حسی،به طبع کم کار تر شدنم مصدق این موضوعست. پ.ن2:ایام امتحانات رسیده،و به واسطه ی شرایط امکان حضور کمتری پیدا می کنم. پ.ن3:بعد از فارغ شدن از مشغولی های حال،اخباری دارم،در نظرم جالب،تا خیر. #جریان + نوشته شده در  سه شنبه پنجم دی ۱۳۹۶ساعت 20:27  توسط راستین خواجوی نوری  |  نوج...

نوج...

خواه،ناخواه چشم بیند طوایف گوناگون را،زمین بومی ست که حق به رنگها نهاد و ماییم از رنگی. ما بیننده نیستیم به صرف ما به تعاملیم.با هوا،با کبوتر،با اوراق. هریک از آن ها صورتی دارد و رنگی اما این که خود را به کل جدا دانیم و ان هم بر کبر راه ناراستی است،ما جدا هستیم،همانطور که اوراق از،همانطور که کبوتر از و همانطور که هوا از ما. هرخط ماهیت خویش دارد نه همه که به انسان باشد در یک رنگ اند اما از نور و سایه و حس و خط و امثال ست و هر خط اثر نور را به واحدی رنگ گذارد،که مثال بدکاران و نیکوکاران(در واحد) که بدی گیرند به طبیعت یا نیکی دهندگان. و هر خط مجموعه از نقطه هاست که تشکل دهد صورت خط را. این نقطه هل سیاراتی دارند از زمان و خاطره و دل که هر یک به وحدت اثر گذارد تا نقطه و خط و رنگ گیرد و نقش شکل دهد. جهان ذره ایی از توست و تو آن ذره ی جهانی_                                                                4_10_96 + نوشته شده در  جمعه هشتم دی ۱۳۹۶ساعت 21:36  توسط راستین خواجوی نوری  |  نوج...

از گوناگونی جهان واحد که به قالب همه در حرکت اند،هر یک به جایی،اما اشتراک و وحدت همه در حرکت است،یکی در جای بهتر به زیست مادی و دیگری به جای بهتر در زیست عالم معنا. هر یک سخنی دارد،همانطور که انسان نیاز به زیست معنوی دارد،در عالم ماده این امر بیشتر مشهود است،چون حد هست به همیشه و مقداری از وجود دیگر کشش حرکت ندارد،مثال در عالم رهایی مراقبه از انفاس به شرطی ست و همه کس نتواند به این امر جاری شود،اما در عالم ماده با توجه به هرم طبیهت و انجام امر بقا،رزق روزانه،امر واجب است.پس به آن گونه که طوایف در سرتاسر گرد آمده اند، همه از یک ممکن برخوردار نیستند،گاه فردی رزق به سیری خورد،گاه فردی از خطر جان و گاها از صرف لذت و آز. ریشه را گر بر گیریم همه به سیری است و بقای ادامه و همه چون زنجیری ست ممتد که به چرخه ی حیات وصال دارد،اما هر که بیشتر در زنجیر در گیرد،بیشتر در بند زنجیر شود توان رهایی نیست،یعنی آنکه صرف به لذت شود،از دید عوامل شکل دهنده ی لذت محروم گردد و دیدنی ندارد،صرف به زنجیر می شود در لذت و دیدش هم از این نشات می گیرد.اگر دیدن با لذت توام گردد،فرد تواند تا توام برد،هم به ماده و هم به معنا. حق آفرید تا دیدن و جریان.آن که فقط خط نقش بیند،هنری نیست،این جریان خط هاست که ماده را معنی می کند،چه فرد از سیری خورد یا لذت یا بقا،امری عینی زنده بودن است،و این که فرد بفهمد آب شیرین است حتی نوج...